قدم زدن در خیابان انقلاب را دوست دارم
فرقی نمیکند از امام حسین به طرف انقلاب بیایم یا از انقلاب به سمت امام حسین ..
حتی اگر کتاب بخر نباشم دوست دارم هر چند روز یکبار هم شده سری به کتاب فروشی ها بزنم ، و کلی کتاب خوب و نسبتا خوب که در قفسه ها منتظر من هستند را ببینم ، این دیدار با کتابها علاوه بر اینکه به ادمی پرستیژ اهل مطالعه و یه شخصیت ی اهل مداقه را ارائه میدهد ( مخصوصا اگر به اسامی قولومبه سلومبه برخی کتب دقایقی خیره خیره متظاهرانه متدبرانه نگاه کنی و همزمان با خواندن انها بالاتنه خود را متناسب با عمودی یا افقی بودن تیتر افقی و عمودی کنی .. ) .البته اگر همه این حجاب های ظلمانی بگذارند این گشتن و دیدن سبب میشود تا به غلط گمان نکنم وضعیت مطالعه من خوب است -نتیجه اخلاقی اول
این قدم زدن جامعه شناسی کف میدانی و واقعی را بهتر از انچه بشود فکرش کرد یاد میدهد.
ایرانی ها ادم هایی اند که خوب نگاه میکنند گویا دارند به کنه قضیه ای پی می بردند ولی این گونه نیست ..
به همه چیز نیز نگاه میکنند ، مثلا شما لباس مناسب پوشیده باشی یا نامناسب ، خیلی خوش تیپ یا بدتیپ و درب و داغون ، یا پوشش و قیافه معمولی باز این نگاه وجود دارد .
نتیجه اخلاقی این جامعه شناسی اینه که اعتماد به نفس خود را باید حفظ کرد . و بیش از گذشته برای خودمان باشیم و برای خودمان بپوشیم و تیپ بزنیم .
در میان همه این نگاه ها ، یه نگاه خاص هم وجود دارد . نگاهی در جستجوی نگاهی دیگر ، چشمانی که بیش از اینکه به دنبال دیدن هستند به دنبال این هستند که ایا خود دیده میشوند یا خیر ..
در این قدم ها و میان این همه انسان و این همه موجود تنها جیزی که ندیدم تکرار بود ، و حقیقتا چهره های زیاد و متنوع ، متفاوت وبا اجزاء گوناگون و با زیبایی خاصی ( با فراموش شدن مفهوم زیبایی یا زیبا ترین ) را میدیدم که هر کدام شاهکار خلقت بودند ، که تکرار نمیشدند .سبحان ربی الاعلی بحمده
واین بهترین درس این کلاس بود
