چگونگی عزاداری امام حسین(ع) در چرایی عزاداری او نهان است .چرا ما باید عزای حسین (ع) را به پا داریم ؟
عزای امام حسین (ع)احیا کننده قبول و پذیرش حق و نفی و رد باطل است . آن هم در بالاترین سطح پذیرش و رد .. . عاشورا نقطه احیای مکتب است . نقطه عطفی است برای شناخت مکتب ، چرا که حسین(ع) تنها، یک غروب عاشورا نیست و عاشورا تنها کشتن و کشته شدن نبود ..عاشورا معلول قیام حسین(ع) است و این قیام معلول مواضع حسین(ع)، مواضع حسین(ع) نیز از مکتب اسلام برآمده است .
مراسم عزای حسین(ع) مراسم احیای مکتب است .و عزاداری زمانی که با شناخت نباشد یا به شناخت نرسد احیاگری نیست . و عزاداری که احیاگری نباشد عزاداری نیست .احیاگری همراه است با پذیرش حق در بالاترین سطح خود یعنی بذل مهجه خود و رد باطل و انحراف در سطح کینه و خونخواهی تاریخی .
عزا هدفش زنده نگه دانشتن کینه و بغض مقدس نسبت به باطل و انحراف است .عاشورا واقعه ای است که نتایج تمامی انحرافات را نشان میدهد و از تمامی شخصیت ها و تیپ ها نماینده ای در خود جای داده است - عالم ، فاضل ، مقدس مآب، مبارز ، جانباز ، با سابقه ...- انحراف مسیریست که اگر ادامه یابد و قدرت یابد فجیعترین وقایع را رقم میزند. زنده نگه داشتن این کینه تاریخی از انحراف و باطل، بازدارنده هرگونه انحراف از مکتب و قدرت یافتن انهاست می باشد .
عزاداری اگ متوقف در سوگواری گردد ، هدفش میشود اشک و گریه و تخلیه .و حسین(ع) محصور میماند در غروب عاشورا بی آنکه حرفی داشته باشد برای من و جامعه، بی آنکه امام باشد برای جامعه ، در حالی که حسین(ع) ، مکتبی که مشتمل بر اخلاق، اقتصاد، دینداری ، روابط .. است را امامت میکند .
عزاداری اگر به بغض و کینه و قیام علیه هرگونه انحراف در هرجا و به هراندازه از یک سو ، و حب ومحبت به حق و شهادت طلبی و بذل مهجه در راه حق از سویی دیگر منتج نشود ، خود یک انحراف است که مشغول تخدیر و تخلیه شعور جامعه و کشاندن جامعه برای ذبح حق در قتلگاهی دیگر است .
انها که عزاداری را از احیاگری خارج نموده اند، قاتلان اصلی امام حسین(ع) هستند ، چرا که رسالت اورا ، راهنما بودن او را و امامت مکتبی او را کشتند .
