راه کربلا از زینبیه می گذرد

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذالک ...
 
نمیتوان مدام عاشورا خواند، نمیتوان ازین هیات بدان هیات گریخت، نمیتوان در پشت صد سلام و لعن ها گم شد..
همان گونه که کربلا به گستره عالم خاکی و افلاکیست ، حسینی بودن نیز نه یک صفت بل سبک زندگیست . و زمانی میتوان گفت حسینی شده ایم که حسین "ع" در باور ما محسور نمانده باشد، حسینی بودن یعنی بدنبال حسین گشتن . و تکاپو داشتن .
و این فاجعه تربیت هیاتی ماست که حسینی بودن را در بکاء خلاصه کرده است و ان هم در نازل ترین اشک، اشک هایی که با زور مقتل خوانی باز حاصل شده ، اشکها و تلاش هایی برای یک حال، برای تخلیه ، تخلیه از مصائب روزمره خود ..و این نه ان اشکیست که گفته اند بال مگسی از آن مکفی بر هدایت ادم است. مگر نه این است قاتلین حسین "ع" خود گریستند بر این فاجعه ..
جان سخت ترین سد مقابل بنی آدم است، و گذشتن از آن معیاریست برای سنجش باور ما . و این جان دادن  هدف نیست تنها یک وسیله است ..
 
معیار حسینی بودن ما باور داشتن یا نداشتن ما به حسین نیست،حسینی بودن ما در میزان بی قراری ماست .(..ان لا یقّاروا..) . سینه چاکی در کلاسها و تاریخ خوانی ها و میان هیات ها هنر نیست،که بسیاری سینه چاکان حسین در تاریخ ، قاتلان حسین زمان بوده اند.
چه سخت است حسین را در زمان حسر کردن..
نمیتوان مدافع حق در تاریخ بود و لعن کننده ی باطل در تاریخ، و حق حی و باطل حی را به حال خود رها کرد و مشغول زیارت و شفاعت گشت.
 
مکتب حسین و مکتب صاحب الامر بدنبال زیارت و شفاعت نیست بدنبال شباهت است.
شباهت یعنی من در تمامی حالاتم باید به این پرسش پاسخ دهم، که 
شیعه بودن چه مسولیتی متوجه من میکند .. 
اعتقاد به صاحب الامر چه وظایفی را متوجه من می کند ..
 

شمر حسین را نکشت، قاتلان واقعی حسین را بشناسید

چگونگی عزاداری امام حسین(ع) در چرایی عزاداری او نهان است .چرا ما باید عزای حسین (ع) را به پا داریم ؟

عزای امام حسین (ع)احیا کننده قبول و پذیرش حق و نفی و رد باطل است . آن هم در بالاترین سطح پذیرش و رد .. . عاشورا نقطه احیای مکتب است . نقطه عطفی است برای شناخت مکتب ، چرا که حسین(ع) تنها، یک غروب عاشورا نیست و عاشورا تنها کشتن و کشته شدن نبود ..عاشورا معلول قیام حسین(ع) است و این قیام معلول مواضع حسین(ع)، مواضع حسین(ع) نیز از مکتب اسلام برآمده است .

مراسم عزای حسین(ع) مراسم احیای مکتب است .و عزاداری زمانی که با شناخت نباشد یا به شناخت نرسد احیاگری نیست . و عزاداری که احیاگری نباشد عزاداری نیست .احیاگری همراه است با پذیرش حق در بالاترین سطح خود یعنی بذل مهجه خود و رد باطل و انحراف در سطح کینه و خونخواهی تاریخی .

عزا هدفش زنده نگه دانشتن کینه و بغض مقدس نسبت به باطل و انحراف است .عاشورا واقعه ای است که نتایج تمامی انحرافات را نشان میدهد و از تمامی شخصیت ها و تیپ ها نماینده ای در خود جای داده است - عالم ، فاضل ، مقدس مآب، مبارز ، جانباز ، با سابقه ...- انحراف مسیریست که اگر ادامه یابد و قدرت یابد فجیعترین وقایع را رقم میزند. زنده نگه داشتن این کینه تاریخی از انحراف و باطل، بازدارنده هرگونه انحراف از مکتب و قدرت یافتن انهاست می باشد . 

 

عزاداری اگ متوقف در سوگواری گردد ، هدفش میشود اشک و گریه و تخلیه .و حسین(ع) محصور میماند در غروب عاشورا بی آنکه حرفی داشته باشد برای من و جامعه، بی آنکه امام باشد برای جامعه ، در حالی که حسین(ع) ، مکتبی که مشتمل بر اخلاق، اقتصاد، دینداری ، روابط ..  است را امامت میکند .

عزاداری اگر به بغض و کینه و قیام علیه هرگونه انحراف در هرجا و به هراندازه از یک سو ، و حب ومحبت به حق و شهادت طلبی و بذل مهجه در راه حق از سویی دیگر منتج نشود ، خود یک انحراف است که مشغول تخدیر و تخلیه شعور جامعه و کشاندن جامعه برای ذبح حق در قتلگاهی دیگر است . 

انها که عزاداری را از احیاگری خارج نموده اند، قاتلان اصلی امام حسین(ع) هستند ، چرا که رسالت اورا ، راهنما بودن او را و امامت مکتبی او را کشتند .

و ما رمیت ..

شنیده بودم شهید بیضایی ، توی چند روز تک تیر انداز تربیت کرده ، حالا چی تحویل جبهه اسلام میداده خدا میدونه ..

تا اونجای که یادمه از تک تیر اندازی خوشم میومده .  

رابط گفت چی بلدی ، منم گفتم تک تیراندازی .. ولی آروم گفتم : " و ما رمیت و اذ رمیت .."

دروغ نگفتم کار کرده بودم اما  تئوری..

خداوندا تو خود میدانی ، اگر جهادگر راهت نبودیم، همواره مجاهدانت را دوست داشته ایم و مشتاقانه بدنبال یافتن راهی به سوی انها بوده ایم ..

دراین شب جمعه دعای بزرگ مردی که شهادت میدهیم اشهدان جاهدالله حق جهاد بود را برای ما مستحق بفرما .

یارب قو علی خدمتک جوارحی